داستان هاي بي پايان دلهره

ترس ، تنهايي ، عشق

اما خود

هرگز هيچ عشقي را تجربه نکرده ام...

به شيوه نياکانم عاشق مي شوم

انگار دوران مدرن ،

انديشه هايش را براي عقل من نفرستاده است

به شيوه نياکانم ماليخوليا گرفته ام

ياد نگرفتم

دربستر تو آرام بگيرم

پاهايم را برهنه روبرويت بگذارم

سيگاري دود کنم

جرعه اي بنوشم

آدم‌ها عطرشان را با خودشان مي‌آورند

جا مي‌گذارند و مي‌روند‌‌

آدم‌ها مي‌آيند و مي‌روند

ولي توي خواب‌هايمان مي‌مانند‌

‌ آدم‌ها مي‌آيند و مي‌روند

ولي ديروز را با خود نمي‌برند‌‌

آدم‌ها مي‌آيند خاطره‌هايشان را جا مي‌گذارند و مي‌روند‌‌

آدم‌ها مي‌آيند تمام برگ‌هاي تقويم بهار مي‌شود مي‌روند

و چهار فصل پاييز را با خود نمي‌برند‌‌

آدم‌ها وقتي مي‌آيند موسيقي‌شان را هم با خودشان مي‌آورند

و وقتي مي‌روند با خود نمي‌برند‌‌

به سرزمينى خوشبخت بدل مى شوم

به سرزمينى پر از آواز پرنده

وقتى تو مى روى

سر در گريبانم

مثل مردمى كه

كسى را از دست داده اند .

چون به نظرشان لازم نيست كه چيزي گفته شود

با نگاهشان حرف ميزنند

به اندازه يك دنيا حرف ميزنند

هرگز نبايد از چشمان هيچ زني ساده گذشت...

ان هنگام که گوشه لبش را گاز میگیرد

تا از راز چشمانش با خبر نشوی...

تا زیباترین ها را برایت به ارمغان آورم

چرا که خداوند زیباترین طلوعش را

همراه با شادابی طبیعت خالصانه نثارم کرده است

و این زیبا نوید بخش بخششی دیگر است.